قصّه­ی پُر غصّه­یِ شما و کربلایتان شده است نقطه­ی امنِ زندگی این سالهایِ من ...

تکیه گاهی که باداشتنش، کمتر کم می آورم و کم می شوم و به انتها می رسم

مامنی امن برایِ فهمیدنِ چرایی و چگونگی دنیا

تعیین ِ درستِ اولویت­ها

تشخیصِ درستِ راِهِ منتظرِ عبور

و حرف­هایِ شایسته­ی ِ شنیدن

و شنیده هایِ  لایق گفتن

 که همه  و همه وامدارِ راهی هستند که رفتید

و

 حَماسه­یِ سترگی که آفریدید

حکایتِ شما و اصحاب و قافله­یِ کربلایتان، شده است محلِ رجوعم ... در آزمون­هایِ سخت ... اتفاق­هایِ ناهموار ... رخدادهایِ تلخِ پیش بینی نشده . . .

قیامتان، قیامتِ زمین شد وقتی آن سلاله­یِ پاک و مهربان را با علمِ به مطّهر بودنش، همان ها که بارها رافتِ اسلامی جدّتان را چشیده بودند، سیلی نامهربانی زدند ...

اصلاً آقا جان بعضی از واژه­ها با حماسه­ی شما متولّد شد ، معنی گرفت و نسل به نسل، سینه­ی عاشقانتان را سوزاند

ایثار با دو دستِ برادرِ علمدارتان پا گرفت ... معنی شد .. و همان جا هم رکوردی جاودانه گرفت و به انتهایِ اندازه اش رسید

عشق با نگاهِ عمه یِ بزرگ­وارتان که زینتِ پدر بود معنی شد . . . و غروبِ کربلا ، کرب و بلا بر دوش­هایِ خسته اش امانتی شد برای احیایِ نام پدر ... مادر ... و برادری که از همه ی ِ زندگیش گذشت ... راستی چه خوب امانت داری شد بانو ... معلمِ نجیبِ شمیم ِ شب بوها. . .

گذشت از همان گذشته­یِ کربلا رونق گرفت . . . همان وقتی که همه بعدِ این همه بی آبی در کنارِ فرات ، تشنه نمی شدند

آقا جان مُحرمتان را دوست دارم ...

 اصلا نشستنِ در این حریمی که این همه حرمت دارد را دوست دارم ...

 غمِ دلم زیاد می­شود وقتی پرچمِ عزایتان همه­یِ شهرم را سیاه پوش می­کند،

 امّا از اینکه لباسِ‌این روزهایم همرنگِ لباسِ این روزهایِ مادرتان است ، حسّ ِ خوبی دارم . . .

از چله نشین ِ زیارتِ عاشورایتان شدن کلی وام می گیرم ، کلی انرژی ؛ کلی امتیاز .. برای ِ روزهایِ مبادایم ...

و من اینجایم ... بر درِ خانه ای که انگار قرار نبود حرمتش پاس داده شود ...  

به رسم ادب ، دو زانو و سیاه پوش می نشینم

و شکر می کنم که هنوز لایق این درم . . . .

آقا سلام! ماه محرّم شروع شد . .